Korytarz

Biegała po labiryncie szukając wyjścia. Bała się. Jej oddech był przyspieszony, wręcz paniczny. Z każdej strony otaczały ją złowrogie murowane ściany z umocowanymi pochodniami w dużych odstępach, rzucały nikłe, żółte światło tylko miejscami. Brakowało powietrza, dusiła się tu. Nie pamiętała jak tu trafiła, wydawało jej się, że korytarze szydzą z niej ukrywając wyjście. Wtem zobaczyła nikłe, jasne światełko. „Jeszcze jedna prosta, dam radę, dam radę...” Przyspieszyła, już było czuć świeże powietrze i znowu to samo, przed nią wyrosła gruba ściana odgradzając od wyjścia. Wrzasnęła a kiedy echo jej krzyku ucichło dotarł do niej cichy męski śmiech. Szyderstwo, pogarda, rozbawienie wszystko to uderzyło w nią z wielką siła mimo że śmiech był cichy. W jej oczach zaczaiły się łzy. Doszedł ją odgłos kroków, stała nieruchomo rozglądając się jak zastraszone zwierzę zagonione w kąt. Z mroku wyłonił się wysoki mężczyzna ubrany cały na czarno, miał na sobie maskę, tylko jasne, platynowe włosy odcinały się wśród ciemności. Korytarz był długi i nie miał żadnych odnóg w promieniu stu metrów, nie miała szans na ucieczkę. Zza Śmierciożercy wyłoniła się kobieta nieco niższa od swojego towarzysza. Miała czarne kręcone włosy, które zlewały się z jej suknią. Twarz miała wykrzywioną obrzydzeniem i szyderstwem. Zaśmiała się głośno i zapytała mężczyzny głosem dziecka, które dostało wspaniałą zabawkę, lecz nie wie jak jej użyć.

-Lucjuszu, co z nią zrobisz?-była wyraźnie podekscytowana.

-To prezent dla ciebie Bello…-jego głos był niski i władczy.

Obudziła się z wrzaskiem i rozejrzała wokół przerażona, kiedy zobaczyła, że jest w swoim domu odetchnęła. Co noc to samo, ten sam koszmar… Nigdy nie uwolni się od przeszłości. Wstała i zeszła na dół do łazienki. Po odprężającej kąpieli doprowadziła się do porządku i postanowiła wyjść na zakupy nie rozmyślając już o wydarzeniach sprzed sześciu lat. Weszła do kominka i rzuciła garść proszku krzycząc:

-Na Pokątną!

Pochłonęły ją zielone płomienie i już po chwili znalazła się na zatłoczonej ulicy. Ruszyła szybkim krokiem do Madame Maklin. W chwili przekroczenia progu dopadła do niej jakaś nowa pomocnica właścicielki zasypując ją milionem pytań i ofert. Nie słuchała jej, przyszła tu w konkretnym celu.

-Przyszłam po zamówienie.-oświadczyła spokojnie z uprzejmym uśmiechem. Odebrała suknie i zapłaciła za nią. Wyszła ze sklepu. Otoczył ją gwar czarodziei, ruszyła w stronę księgarni, kiedy ktoś przed nią wyrósł jakby z podziemia, przez co wpadła w nieznajomego. Podniosła głowę żeby przeprosić i wtedy odrzuciło ją. To był ON. „LUCJUSZ!”. Ogarnęła ją panika, nie wiedziała w którą stronę ma iść. W końcu odwróciła się i ruszyła biegiem przed siebie, byle jak najdalej. Odprowadzał ją jego szyderczy śmiech. Pędziła ile sił w nogach, zatrzymała się dopiero wtedy, gdy zabrakło jej tchu. Osunęła się po ścianie. Zakręciło jej się w głowie. „Nie...” . Znowu znalazła się w ciemnym korytarzu.

Leżała na ziemi we własnej krwi wszystko ją paliło. Łzy spływały strumieniami.

-Proszę Lucjuszu, twoja kolej.-zaśmiała się kobieta.

-Skoro nalegasz.

Wyciągnął różdżkę z laski zdobionej srebrną głową węża. Podszedł, a ona jęknęła, nie wytrzyma więcej tortur.

-Crucio!

Jej ciało zaczęło wyginąć się pod różnymi kątami, a krzyk niósł się echem w tym przeklętym korytarzu. Przerwał zaklęcie. Śmiech jego towarzyszki nie miał nic wspólnego z człowiekiem zdrowym na umyśle. Nie usłyszała kolejnego zaklęcia, ale bardzo dobrze je zapamiętała. Efekty klątwy dawały jej się we znaki jeszcze przez następne dwa lata. Zrobiło jej się ciemno przed oczami i poczuła jakby ktoś rozrywał jej płuca od środka. Krew wyciekła z jej ust, nie mogła złapać oddechu zaczęła się dusić. Zaczęła się godzić z myślą o śmierci, kiedy wróciła zdolność oddychania. Zachłysnęła się powietrzem na chwilę zapominając o swoich oprawcach. Zapomnienie jednak nie trwało długo… Poczuła ostry przeszywający ból w dolnej części brzucha, otworzyła oczy. Zobaczyła jak wyciąga długi sztylet z jej podbrzusza i wyciekającą z rany krew. Krzyczała nawet nie będąc tego świadoma, jej umysł wypełnił się myślami o skutkach tego ciosu. Poczuła oddech na szyi, przekręciła lekko głowę. Patrzyły na nią stalowoszare oczy, bardzo przypominały jej wzburzony ocean.

- To dopiero początek…-szepnął jej do ucha i rzucił kolejną klątwę.